حقیقت اردبیل
تعدادی موش در یک مزرعه زندگی می کردند. موشها روزگار خوشی نداشتند چرا که گربه ای در مزرعه بود که آنها را شکار می کرد. موشها در یک ترس همیشگی به سر می بردند و ممکن بود در هر وقت از شب و روز در چنگالهای تیز گربه چابک قرار گیرند.
موشها جلسه ای تشکیل دادند تا حداقل راهی پیدا کنند که از وجود گربه در اطراف خود باخبر شوند و بتوانند عکس العمل مناسب از خود بروز دهند. طرح های مختلفی مورد بررسی قرار گرفت اما هیچکدام پذیرفته نشد.
در آخر یک موش جوان ایستاد و گفت: «من یک طرح خیلی ساده دارم اما کاملاً مؤثر خواهد بود. همه کاری که باید انجام دهیم این است که یک زنگوله به گردن گربه ببندیم. وقتی صدای زنگوله را می شنویم خواهیم فهمید که دشمن در حال آمدن است.»
همه موشها از طرح ارائه شده شگفت زده شده بودند و آن را تحسین می کردند. در بین هم همه موشها، یک موش پیر بلند شد و گفت: «من هم قبول دارم که طرح موش جوان، طرح بسیار خوبی است. اما اجازه دهید بپرسم: «چه کسی زنگوله را به گردن گربه خواهد بست؟»
موشها به یکدیگر نگاه می کردند و هیچ کس حرفی نمی زد. سپس موش پیر گفت: «ارائه راهکارهای غیرممکن خیلی ساده است.»
حکایت فوق حال وهوای امروز شهرمان را بیان می کند. پیرانی که قبلا "طعم چنگالهای تیز صاحبان زور و قدرت را دیده یا چشیده اند خنثی و بی اثر ، رقص گربه های قدرت را نظاره گرند و جوانان پرشور و پرانرژی در جنگ آنها سردرگم و حیران مانده اند و همه درماندگان در پی چاره اند.
چرا صاحبان قلم و تریبون بجای افشاگری و راهنمایی مردم ، فقط به گفتمان خانگی و چند نفره رو آورده اند؟!
آیا درقبال آینده شهر و فرزندان خود تعهدی ندارند! آیا برای رشد و تکامل نخبگان هیچ هزینه ی نشده ، که حالا همگی از ترس چنگال گربه های بی حیا رخ در پرده کشیده اند!!
آیا باز هم افسوس انتخاب بیجا خود را خواهیم خورد! تکرار اشتباهات تا کی خواهد بود!
(امروز چه دلتنگم از جنس تکاپوی مصنوعی فواره بر حاشیه تکرار)
